Eleven

- Pocałowałeś mnie.
 Słysząc to niemalże zakrztusiłem się własną śliną. Nie, nie i jeszcze raz nie! Ona miała tego nie pamiętać. Nie wierzę, że ze wszystkich rzeczy zapamiętała akurat to. Poza tym to nie było nawet szczere... to znaczy, ten pocałunek nie był na serio. I ja, i ona byliśmy pod wpływem alkoholu no i narkotyków.
 Chrząknąłem cicho i wyszczerzyłem się arogancko, tak jak to miałem w zwyczaju.
- A co, podobało ci się? - poruszyłem zabawnie brwiami.
 Sam lekko się zarumieniła i odwróciła głowę przygryzając wargę. Pierwsza zasada, żeby wyjść z tak niezręcznej dla ciebie sytuacji? Zgrywaj debila, który wydaje mu się, że jest zajebisty... Dobra, żartowałem; ja ogólnie jestem zajebisty.
- Umm.. nie - przerwała na chwilę i dzielnie na mnie spojrzała.- po prostu to pamiętam.- dodała szybko i spuściła głowę unosząc palce u nóg do góry.
- No, ale nie podobało ci się? - część druga zgrywania idioty. Zrobiłem smutną minę, kiedy na mnie spojrzała.
- Ugh, ja nic nie pamiętam - jęknęła znowu odwracając głowę, a jej policzki ponownie oblał rumieniec. Kłamiesz! - Pamiętam, że mnie pocałowałeś i potem pamiętam, że chwilę płakałam, a potem film mi się urwał.
- Nie wiem czemu płakałaś - powiedziałem udając, że mi się smutno zrobiło. Dobrze wiedziałem, czego płakała. Przeze mnie.
- Nie ważne - machnęła ręką i skrzyżowała ręce na piersi.- Odwieziesz mnie do domu? - spytała mnie nieśmiało.
 Kiwnąłem głową po czym wstałem. Byłem już przebrany, więc od razu podszedłem do drzwi, które otworzyłem. Brunetka bez słowa wyszła z pokoju i zbiegła na dół. Schowałem dłonie w tylnych kieszeniach i luźnym krokiem podążałem za dziewczyną. Mama krzątała się po kuchni i kiedy nas usłyszała spojrzała na naszą dwójkę.
- Dzień dobry - odezwała się nieśmiało Sam, a moja mama odpowiedziała jej tym samym posyłając jej ciepły uśmiech. Tak dawno nie widziałem tego uśmiechu. Oczywiście mnie moja kochana mamusia obdarzyła podejrzliwym wzrokiem, po czym prychnęła i odwróciła się wyjmując ciasto z piekarnika. Tak, mamo ja ciebie też.
  Główne drzwi były otworzone przez Sam, która spokojnym krokiem szła w stronę mojego samochodu. Trzasnąłem tak mocno, jak potrafiłem drzwiami i podbiegłem do brunetki. Wyjąłem kluczyki z kieszeni i otworzyłem drzwi. Wsiadłem na swoje miejsce, a Sam na swoje. Odpaliłem silnik i wjechałem na drogę kurczowo trzymając kierownicę.
- Kiedy pogodzisz się z mamą? - usłyszałem jej cichy i nieśmiały głos. Wzruszyłem ramionami nie patrząc w jej stronę.
- Zapewne nigdy - odparłem spokojnym - o dziwo - głosem. Sammy odwróciła swoją głowę w moją stronę i badawczo na mnie patrzyła.
- Dlaczego?
- Nie twoja sprawa - warknąłem, a brązowooka szybko odwróciła głowę. Kątem oka zobaczyłem jak jej klatka uniosła się do góry, a po jakiś kilku sekundach opadła.
- Przepraszam - szepnęła.
 No tak, wywołaj u mnie wyrzuty sumienia, faktycznie Sam. Westchnąłem cicho i wywróciłem oczami nieco przyśpieszając.
- Nie chcę na razie o tym rozmawiać - odparłem spokojniej i ucieszyłem się, kiedy mój głos był taki.. nie mój.
- Okej, rozumiem - kiwnęła głową i zaczęła bawić się palcami.
 Nasze domy dzieliło zaledwie 15 minut, więc chwilę później byliśmy na miejscu. Stanąłem dalej od jej domu i patrzyłem jak odpina pas.
- Sam? - zawołałem jej imię, kiedy chciała wyjść. Odwróciła głowę w moją stronę.- Um.. - podrapałem się po karku.- ten pocałunek nic nie znaczył jak coś.
 Jej brwi delikatnie uniosły się góry, przygryzła delikatnie wargę od środka. Po chwili kąciki jej ust delikatnie uniosły się do góry.
- Wiem - odparła cicho i otworzyła drzwi.
- Sam? - zawołałem ją znowu. Ponownie spojrzała na mnie tym razem unosząc mocniej jedną brew do góry.- możesz o tym zapomnieć?
- Ale o czym? - spytała, na co parsknąłem śmiechem.
- Dzięki - zaśmiałem się cicho, czym mi zawtórowała.
- Do zobaczenia, Justin - uśmiechnęła się smutno (przynajmniej takie miałem wrażenie) i trzasnęła drzwiami idąc do domu.

Sam
 Obeszłam dom i wdrapałam się po drzewie. Owe drzewo było bardzo blisko mojego pokoju i balkonu, a gruba i długa gałąź tylko ułatwiała mi się przedostanie tam. Zeskoczyłam z gałęzi i otrzepałam się, po czym ostrożnie weszłam przez okno. Wiem, że miałam drzwi od balkonu, ale je zamknęłam. Zamknęłam okno, kiedy weszłam do środka pokoju i poszłam do łazienki. Odkręciłam wodę, która napełniała wannę. Przez ten czas zdjęłam wczorajsze ubrania i spojrzałam na siebie w lusterku. Widać było, że płakałam, bo makijaż był nieco rozmazany, ale nie był bardzo widoczny. Mój wzrok automatycznie zatrzymał się na moich ustach. Nie mogę zrozumieć, dlaczego właśnie to zapamiętałam. Miałam całkowitą pustkę jeśli chodzi o ten wieczór. Ale to pamiętam dokładnie. To takie dziwne... Poza tym nie powinno się to nigdy zdarzyć. Zrobię tak jak Justin powiedział - zapomnę. Oboje zapomnimy i będziemy udawać, że nic nigdy się takiego nie zdarzyło.
 Kiedy woda napełniła wannę wystarczająco, weszłam i poczułam ogromną ulgę. Uwielbiałam leżeć w gorącej wodzie. Zawsze po ciężkim dniu - lub nocy - kładłam się w gorącej wodzie, która mnie uspokajała. Dzięki niej moje myśli były "poukładane", wszystko było w porządku. Tak, to zdecydowanie najlepsza część w moim życiu.

*

Godzinę później zadowolona wyszłam z wanny, po czym okryłam się miękkim ręcznikiem. Drugim wytarłam mokre włosy, które po chwili rozczesałam. Chwyciłam nową bieliznę, którą wzięłam przed wejściem do łazienki i nałożyłam na siebie. Wysuszyłam włosy i wyszłam z pomieszczenia w mojej czarnej, koronkowej bieliźnie. Podeszłam do szafy i położyłam dłoń na biodrze zastanawiając się co wybrać. Po długich rozmyślaniach chwyciłam krótkie, jeansowe i podarte spodnie, oraz długą, nieco zniszczoną bluzę z cyferką 6. Nałożyłam bluzę, a potem spodenki i spoglądając w lustro stwierdziłam, że nie jest tak źle. Ucieszył mnie fakt, że moja głowa już tak bardzo nie bolała. Wyszukałam w szufladzie tabletkę od bólu głowy i popijając wodą, która od tygodnia stoi obok łóżka łyknęłam ową tabletkę. Usłyszałam krzyki ojca dochodzące zapewne z kuchni, więc wyszłam z pokoju chcąc wiedzieć o co chodzi. Oparłam się o framugę i zobaczyłam ojca, który chodził po kuchni z telefonem przy uchu.
- Mam to w dupie, nie mam teraz pieniędzy! - warknął, a po moim ciele przeszedł dreszcz. Obrócił się i zobaczył mnie. Spiorunował mnie wzrokiem, przez co przygryzłam wargę i wycofałam się nie chcąc konfrontacji. - Kurwa, Mike - jęknął. - Za tydzień będę miał, ale nie dzisiaj. Jestem bez grosza.
 Przystanęłam na schodach wciąż przysłuchując się rozmowie.
- Dobra, dobra... No tak, za tydzień będę miał.- westchnął głęboko po czym ucichł.- A ty, czego nie otwierałaś mi drzwi, kiedy pukałem?! - warknął podchodząc do mnie. Widząc jak szybko przemieścił się z kuchni tutaj drgnęłam, zamykając oczy.- Patrz na mnie kiedy do ciebie mówię! - syknął.
 Otworzyłam oczy, czując jak łzy pojawiają się w kącikach oczu.
- S-spałam - wymamrotałam i poczułam ogromną gulę w gardle.
- Dlaczego wciąż kłamiesz, suko? - wrzasnął na cały dom. Właściwie to zapewne słychać go było na osiedlu.
- Nie kłamię! - pisnęłam, czując, że za chwilę mnie uderzy.
- Mnie nie okłamiesz, Sam! - wysyczał przez zęby i zbliżył się do mnie. Chwycił brutalnie mój podbródek i uniósł go do góry powodując, że musiałam patrzeć na niego. Starałam się powstrzymywać łzy, ale po jakimś czasie poddałam się i dałam im spływać po twarzy.- Co ryczysz, myślisz, że przez to cię zostawię?
 Pokręciłam głową, a on zaśmiał się gardłowo.
- A wiesz co cię czeka, kiedy kłamiesz? - spytał nieco milej, jednak w jego głosie nadal słychać było złość.
 Znów pokręciłam głową.
- Nie kłamię - wyszeptałam, przez co znowu się zaśmiał, a po chwili zmroził mnie wzrokiem.
- Pierdolisz - warknął i nim się obejrzałam, a mój lewy policzek piekł niemiłosiernie. Puścił moją twarz, a moja dłoń automatycznie powędrowała do bolącego miejsca. Wydałam z siebie cichy pisk.- Następnym razem, lepiej, żebyś była w domu.
 Łzy leciały ciurkiem, a ja miałam po raz kolejny ochotę zabić najpierw jego a potem samą siebie.
 Pobiegłam po schodach i powędrowałam do pokoju trzaskając drzwiami. Miałam go serdecznie dosyć, chciałam, żeby to wszystko się już skończyło. Gdybym miała teraz makijaż, zapewne cały by zjebał, przez łzy.
 Wzięłam kilka oddechów, chcąc jak najszybciej się uspokoić. Przechodzę przez to dzień w dzień, a z każdym dniem jestem coraz bardziej zmęczona tym wszystkim. Przez te kilka lat, powinnam wpaść w rutynę, a zamiast tego, każdego dnia boję się coraz bardziej. To się robi nieco uciążliwe, ponieważ każdego dnia tracę wiarę w ludzkość.
 Kiedy wystarczająco się uspokoiłam położyłam się na łóżku, chcąc spędzić tak czas, jednak mój chwilowy spokój zakłócił telefon, który wciąż brzęczał. Westchnęłam głośno i wyszukałam telefonu w torebce, która leżała obok mojego łóżka. Kiedy już znalazłam, nawet nie spojrzałam kto dzwoni tylko przyłożyłam telefon do ucha. Przymknęłam oczy.
- Halo? - wymamrotałam cicho, czując, że głośniej nie mogłabym mówić.
- Co robisz? - usłyszałam wesoły głos mojej przyjaciółki. Ona to dopiero ma wyczucie czasu.
- Leżę - odpowiedziałam jej. Nie miałam siły i chciałam po prostu zasnąć i już się nie obudzić. Czy to źle?
- A nudzi ci się? - energia z niej tryskała, można to było zauważyć po głosie.
- Nie - odparłam od razu. Niemalże widziałam w głowie jak teraz wywraca oczami.
- Nie daj się prosić, Samantho.
 Dobrze wiedziała, że nie lubię swojego pełnego imienia i zawsze go używała, żebym się zgadzała na to co ona zaplanuje. Ale nie dzisiaj.
- Zależy co - jęknęłam.
- Poznałam takiego fajnego faceta, nazywa się Dave i zaprosił mnie dzisiaj na tak jakby randkę - ucięła na chwilę.- powiedział, że zabiera mnie w fajne miejsce i żebym wzięła ze sobą koleżankę, bo nie ma co zrobić ze swoim kumplem...
 Ostatnie słowa wypowiedziała cicho i nieco nieśmiało. Poza tym imię Dave coś mi mówiło i miałam wrażenie, że spotkałam się niedawno z chłopakiem o tym imieniu. Kiedy wysilałam się na jakiekolwiek myślenie poczułam nagły, ogromny ból głowy. Westchnęłam wiedząc, że teraz sobie nie przypomnę.
- Ja odpadam - powiedziałam po chwili, a Chloe głośno westchnęła.
- Błagam cię, Sam. Ta randka będzie do dupy, jeśli obok nas będzie się kręcił jego kolega...
- To po co go bierzecie?
- Bo jedziemy gdzieś, gdzie muszą być we dwójkę... Saaaam! - jęknęła znowu.
 Po raz kolejny się poddałam.
- O której to.
- Dwudziesta - w jej głosie słychać było zadowolenie i ulgę i wiedziałam, że teraz się uśmiecha.- Dziękuję, dziękuję, dziękuję!
- Będziesz całowała moje stopy przez całe swoje nędzne życie, zobaczysz - wymamrotałam, na co dziewczyna się zaśmiała. Pokręciłam głową.
- Podjedziemy pod ciebie, bądź gotowa.
- Zatrzymajcie się nieco przed domem, wiesz czemu - westchnęłam.
- Wiem, wiem, do zobaczenia - pisnęła podekscytowana i się rozłączyła.
 Przykryłam się kocem, a głowę schowałam pod poduszką. Nawet nie wiem, kiedy zasnęłam.

Justin
 Mówiłem już, jak bardzo nienawidzę swojej roboty? Rozwożenie i sprzedania tym kretynom narkotyków nie jest jeszcze zła. To oni siebie niszczą, a ja dostaję za to pieniądze, ale najgorsze jest to, że, gdy jakiś małolat nie ma pieniędzy do końca tygodnia, ja muszę strzelić mu kulką w twarz. I to ja zawsze muszę wykonywać brudną robotę, Chris zawsze i się patrzy. Zazwyczaj wykrzywia się w grymasie. Nigdy nie dotykał broni i wciąż się dziwie, czemu tu pracuje.
 Właśnie to dzisiaj musiałem zrobić. Zabić dokładnie pięciu dzieciaków, którzy wciąż nie dostarczyli pieniędzy za narkotyki. Ta praca jest pojebana, ale jestem do tego przyzwyczajony. Na samym początku bałem się kogokolwiek zabić, ale kiedy pierwszy raz strzeliłem do człowieka, tak od tamtej pory robię to regularnie. Nie wywiera to na mnie już żadnej presji a tym bardziej emocji. Stało się to monotonią w moim życiu.
- Dave dzisiaj się ściga.
 Słysząc słowa mojego przyjaciela odwróciłem głowę w jego stronę, po czym znowu patrzyłem na drogę. Przyśpieszyłem słysząc to imię.
- Skąd wiesz? - spytałem, gdy się nieco uspokoiłem.
- Na moje imprezy przychodzą różni ludzie - zaśmiał się cicho, przez co zgromiłem go wzrokiem.- Wyścig zaczyna się około dwudziestej czwartej, kiedy psy uspokoją się z ogarnianiem swoich spraw.
- Z kim się ściga?
- Jadenem - odparł szybko, po czym zaczął wystukiwać palcami jakąś melodię.
- Dwóch skurwysynów będzie się ścigało? - zaśmiałem się szorstko.- Muszę tam być.
- Mogę z tobą jechać? - zapytał, a ja kiwnąłem głową.
 Właściwie to nigdy nie zabrałem Chrisa na wyścigi, miałem wrażenie, że jego mało co takie rzeczy obchodzą. Po co mam go na siłę zabierać, skoro tylko zmarnuje swój czas i mój. Ucieszyłem się, kiedy zapytał się, czy może ze mną jechać. To znaczy, że go to interesuje.
 Dalsza droga przeminęła w ciszy, a kiedy byliśmy na miejscu przygotowałem swoją broń i wyszedłem. Zamknąłem samochód i schowałem broń idąc spokojnie ulicą, która nie wyglądała na przyjazną. Na moje szczęście było mało ludzi, praktycznie w ogóle. Bloki były zaniedbane, tak jak ulice. Weszliśmy do jakiegoś zaułku, gdzie stał chudy chłopak, który miał kaptur na sobie. Słysząc nas, spojrzał w naszą stronę i przełknął ślinę.
- Masz to na co czekam od tygodnia? - spytałem szorstko blondyna. Jego ciało co jakiś czas drżało, usta tak samo. Przełknął głośno ślinę i pokręcił głową.
- Będę miał dopiero jutro - wymamrotał, na co się zaśmiałem.
- Wiesz, że jutro jest za późno? - powiedziałem spokojnym głosem podchodząc do niego.
- Obiecuję, że jutro oddam, dzisiaj nie mam... Jestem spłukany - jęknął, kiedy znowu podszedłem do niego na tyle blisko, że stykaliśmy się ciałami. Wyciągnąłem broń i przyłożyłem go do jego skroni.
- Daliśmy ci tydzień, Rick - warknąłem, a on od razy zadrżał. Złapałem go za kołnierzyk i lekko uniosłem do góry- Miałeś okrągłe siedem dni, na zdobycie pieniędzy, ale tego nie zrobiłeś. Nie ładnie składać obietnic i ich nie dotrzymać.
- Przysięgam, że jutro oddam - wymamrotał.
- Mówiłem już, że jutro jest za późno, sukinsynie - wrzasnąłem do niego i nacisnąłem spluwę. Chłopak ucichł, a ja puściłem go. Upadł bezwładnie na ziemię.- Jeszcze tylko czterech - westchnąłem odwracając się do przyjaciela. Kiwnął głową i pobiegliśmy do mojego samochodu, po czym jak najszybciej odjechaliśmy.

~*~

Od autorki: chciałam bardzo podziękować za prawie 19K wejść i tyyyyle komentarzy! Jesteście cudowni. 

Nie wiem kiedy będzie 12 rozdział, ale postaram się napisać jak najszybciej. 

Jeśli podoba ci się rozdział - skomentuj (!)

Jeśli podoba ci się blog - dodaj się do obserwowanych.

Byłoby mi miło, gdybyście zareklamowali mojego bloga. Często wchodzę na twittera i widzę jak polecacie mojego bloga i staram się każdemu dać za to kilka shoutoutów :)

PS. Jakbyście nazwali Justina i Sam? Jammy? Piszcie swoje propozycje w komentarzu.

PS2. Nie piszcie w komentarzu o prośbę o informowanie was. Gubię się wtedy. Chcecie być informowani to tutaj: informowani

+ tak wygląda przyjaciel Dave'a : kliknij więcej szczegółów będzie w następnym rozdziale. 

+ zapraszam na te dwa blogi: Welcome to dark paradise i Our restless souls

PS. zmieniłam nazwę na twitterze: twitter

Wszelkie pytania tutaj: ask

Chciałam podziękować dziewczynie, która pisze Chance Purpose za stworzenie cudownego szablonu! :)

CZYTASZ = KOMENTUJESZ