Epilog

przeczytaj notkę pod spodem, dzięki x

 

    Stanie przed ogromnym dołem, do którego wpakowali Twojego chłopaka jest okropne. Myśl, że już nigdy go nie zobaczę... Że nigdy nie ujrzę jego uśmiechu, nie poczuję ciepłych pocałunków i jego silnych ramion oplatających moje ciało była naprawdę okropna. Chciałabym cofnąć czas i powrócić do momentu, kiedy zgodziłam się na ten wyścig. Natychmiast zakazałabym Justinowi brania w nim udziału. Jus był dobrym motorzystą, który fantastycznie poruszał się na motorze i się nim obsługiwał... Takie wydarzenie nie powinno mieć miejsca. Wszyscy tak mówili, nawet Jaden czy Dave, którzy po jego śmierci odsunęli się i ślad po nich zaginął. Tak samo moja była przyjaciółka. Nikt nie wiedział co się z nią stało, ale nikogo to szczerze nie obchodziło. A przede wszystkim mnie. Odkąd zabrakło obok mnie Justina ja po prostu nie umiem cieszyć się życiem. Teraz jest to marnowanie tlenu i najchętniej skończyłabym z sobą, żeby móc dołączyć do niego. Po prostu Justin był moim powietrzem, który odszedł razem z Justinem. Był moim osobistym narkotykiem, którego mogłam brać w każdej dowolnej chwili.
   Od tamtego zdarzenia minął może tydzień? Dwa tygodnie, lub trzy? Prawdę powiedziawszy to nie mam pojęcia.. Wiem tylko, że szkoła się zaczęła, ale mój nowy dyrektor słysząc to co się stało pozwolił mi nie uczęszczać do szkoły kilka tygodni, za co jestem mu wdzięczna, bo nie potrafiłabym się teraz skupiać na nauce. Myślałam o tym, żeby ten rok po prostu dać sobie spokój ze szkołą, zająć się domem, w którym mieszkam razem z Pattie. Zamieszkałam u niej, w sumie to mi kazała. Chciałam wynająć coś swojego i nie zawracać jej głowy, ale nie pozwoliła mnie. Nie dziwię się jej, straciła syna, którego wręcz kochała nad życie, a ja byłam osobą, która była blisko z nim. No ale nie ważne.. Z tą szkołą to postanowiłam jednak chodzić, ale nie teraz. Posiedzę w domu jeszcze z tydzień... Dwa tygodnie i pójdę tam, ale na pewno nie teraz. Nie jestem na to gotowa. Tak naprawdę obecne moje życie opiera się na tym, że wstaję, idę napić się soku lub wody, wracam do pokoju i leżę cały dzień. Nie mam na nic siły. Czuję się w jakiś sposób chora, ale nie potrafię tego nazwać. To dla mnie strasznie skomplikowane. I wciąż nie mogę pogodzić się z myślą, że Justina przy mnie już nie ma. To naprawdę okropne uczucie. Czujesz się jakby to był jakiś chory sen, jakby Justin robił mi żart i za tydzień wróci do mnie. Ale rzeczywistość jest kompletnie inna. Wszystko stało się inne...

No one's POV
  Sam nie była w stanie zjeść normalnego posiłku. Nie potrafiła normalnie funkcjonować. W sumie to Pattie nie napierała na to, żeby zaczęła wychodzić na dwór i zaczęła spotykać się z ludźmi, bo nawet ona na to nie miała ochoty. Zupełnie rozumiała swoją "córkę". Oczywiście nie prawdziwą, ale Pattie uważała Sam za córkę, której nigdy nie miała. Były związane, miały wiele wspólnego i kochały tego samego chłopca, którego zabrakło. Obie udają, że jest z nimi w porządku, uśmiechają się do siebie - mimo, iż nie mają na to najmniejszej ochoty. Rozmawiają - mimo, że najchętniej zaszyłyby się w pokoju i nigdy stamtąd nie wychodziły. Ale obie także wiedziały, iż muszą zacząć żyć tak jak kiedyś, tyle, że bez Justina. Jak to dziwnie brzmi - żyć bez Justina. Nawet Chris i Chaz, którzy często przychodzili do Pattie i Sam nie mogli poradzić sobie z tą myślą. Uważali go za najlepszego przyjaciela, mimo, że zawsze mieli ochotę go zamordować. Dzięki Justinowi Chaz i Christian się zaprzyjaźnili, co dopiero teraz docenili.
  Chłopcy byli "silniejsi" jeśli chodzi o smutek, który ogarniał ich każdego wieczoru, dlatego postanowili pójść do szkoły, żeby nie mieć jakichś zaległości. Tak się zdarzyło, że Chris i Sam byli razem w klasie, dlatego chłopak zazwyczaj przynosił jej lekcje, żeby była na bierząco. Wszyscy sobie starali się pomóc, ale każdy miał obowiązki, więc coraz rzadziej Sam widywała swoich ukochanych przyjaciół i Pattie. Nie przeszkadzało jej to, bo kochała samotność. Może nie tak bardzo jak Justina, ale uwielbiała spędzać samotnie dni, a teraz wręcz uwielbiała. Wolała być sama, pochłonięta wspomnieniami niż przebywać z ludźmi.
   Dzisiejszy dzień także ma zamiar spędzić sama. Po prostu. Pattie pracowała dzisiaj do późnej nocy, a chłopcy mieli dużo pracy, także nie mają jak przyjść do Sam. Ale dziewczyna cieszyła się z tej wiadomości. Chciała po raz kolejny pobyć sama i wyobrażać sobie dalsza przyszłość z Justinem. Nie chciała o nim zapomnieć i dlatego ciągle o nim myślała. Nawet jeśli powodowało to u niej mega ból. Nie potrafiła inaczej i nawet drobne kreski na jej nadgarstku nie pomagały przestać myśleć o Justinie. Była na krańcu wytrzymałości, ale wciąż starała się być tą silną. No przynajmniej stwarzała takie pozory. Brała dobrą minę, do złej gry.
  W pewnym momencie ogromny ból brzucha przerwał jej monotonne spoglądanie w przemoczone przez deszcz okno i popijanie ciepłej herbaty. Poczuła jak zbiera jej się na wymioty, więc czym prędzej pobiegła do łazienki, żeby opróżnić to, co chciało wydostać się z jej żołądka. W jednej sekundzie zaczęła czuć się okropnie i w tej właśnie chwili przebiegła jej przez myśl, kiedy ostatnio miała okres. Umyła zęby swoją pomarańczową szczoteczką i wyszła z łazienki kierując się w stronę pokoju. Wyjęła notesik, w którym zapisywała swoje miesiączki.
- Półtora miesiąca temu? - szepnęła stawiając na końcu odpowiedzi niewidoczny znak zapytania. Jej serce zaczęło łomotać i zrobiło jej się gorąco. Już dawno powinna mieć okres, jednak jego nie miała. Weszłam z powrotem do łazienki i zaczęła szukać test ciążowy. Kiedy znalazła go w półce Pattie natychmiast zaczęła robić to co powinna. Zdenerwowana usiadła na podłodze i cierpliwie czekała na to, co pokaże jej ów test. Po kilkunastu minutach wstała i chwyciła go w dłoń, po czym niepewnie spojrzała, aby po chwili wypuścić test ciążowy z dłoni i przykryć nią usta.
 Z jej oczu natychmiast poleciało kilka łez i nie powstrzymywała się, kiedy do łazienki weszła Pattie, która najwidoczniej wcześniej wróciła z pracy. Spojrzała na zapłakaną Sam i po chwili ujrzała swój nieużywany test ciążowy, po czym podbiegła do swojej "córki" i mocno ją przytuliła.
- Jestem w ciąży - wyszeptała dziewczyna wtulając się w Pattie.
  Kobieta nie odpowiedziała, tylko mocniej ścisnęła brunetkę, która trzęsła się bardziej niż galareta. W tym momencie świat Samanthy zawalił się jeszcze bardziej. Bała się co będzie dalej, bo teraz była zmuszona stąpać po świecie bez swojego ukochanego, lecz z przyszłym dzieckiem jej i Justina.
Od teraz musiała walczyć.
Od teraz musiała być silna.
Od teraz była zdeterminowana, żeby żyć.
Z Justinem, lub bez.

THE END....?

~*~

Dzień dobry, daję wcześniej epilog, bo napisałam go jednego dnia, bardzo szybko, więc chyba mam wenę, hihi. 

Chciałam tylko napisać, żebyście mnie nie hejtowały za to, że uśmierciłam Justina. I wiem, że jest to JBFF, dlatego zamiast mnie obrażać, lub obrażać 30 rozdział (ewentualnie całe opowiadanie) czekajcie na drugą część, bo po to piszę drugą część żebyście się dowiedziały dalszej części. Zrobiło mi sie przykro, kiedy zauważyłam kilka obraźliwych rzeczy na mój temat, za to, że "uśmierciłam Justina w opowiadaniu".

Po prostu czekajcie i dowiecie się więcej, obiecuję, że wam się spodoba.

Podziękowania, przeprosiny i dedykacje napiszę w osobnej notce, która pojawi się w następny poniedziałek, lub coś w tym stylu. W tej informacji będzie podana data kiedy zacznę pisać drugą część, ale myślę, że od października już zacznę pisać pierwsze rozdziały. Bądźcie cierpliwi i nie zapominajcie o tym blogu, to tyle. 

CZYTASZ = KOMENTUJESZ