2

- Sam, mogłabyś mi wydrukować dokumenty, które wysłałem ci na maila? – usłyszałam przygłuszony głos Chrisa, który zapewne siedział za swoim biurkiem zamknięty w swojej pracy.

Westchnęłam i nie odpowiadając natychmiast weszłam na swojego maila, z którego pobrałam dokumenty i wydrukowałam. Zajęło mi to zaledwie pięć minut, a kiedy dokumenty się drukowały skoczyłam do naszej biurowej kuchni i zrobiłam dwie kawy – jedną dla siebie, a drugą dla Christiana. W momencie, kiedy przekraczaliśmy prób ogromnego budynku wybudowanego specjalnie dla Beadlesa, chłopak zamykał się w sobie i pogrążał we własnej pracy. Uwielbiał to robić i dziwi mnie, że dopiero teraz się o tym dowiedział. Kto by pomyślał, że właśnie jeden z najbardziej roztrzepanych ludzi zostanie rozpoznawalnym biznesmenem?

Tak wiele się zmieniło przez te sześć lat. Czas się już dawno dla mnie zatrzymał, wspomnienia upierdliwie siedzą w mojej głowie, ale idę dalej jak „normalnie” funkcjonujący człowiek. Tak naprawdę jestem wrakiem człowieka, który po prostu dobrze udaje. Powinnam zostać aktorką, bo niewielu ludzi ma myśli samobójcze i jednocześnie wychowuje córkę. Czasami nienawidzę Justina za to, że tak łatwo odszedł i zostawił mnie samą. No bo przecież obiecał mi, że nigdy tego nie zrobi. Tak łatwo złamać obietnicę…

- Szef Cię woła, pośpiesz się w końcu – mruknęła Allison, druga sekretarka Chrisa. Nie lubiła mnie z tego powodu, że dzieliła ze mną swoją pracę i dostała nieco mniej. Nie lubiła mnie też z tego powodu, iż podoba jej się Beadles i uważa, że wpieprzam się między nimi. Och tak, bo nie mam co w życiu robić. Uśmiechnęłam się sztucznie w stronę dziewczyny i biorąc tackę z kawą podeszłam do swojego biurka biorąc plik wydrukowanych kartek po czym poszłam do pomieszczenia, w którym przebywał chłopak. Nie pukając weszłam do środka i zamykając drzwi podeszłam do jego biurka.

- Nie wiem czy to dobrze, że faszeruję Cię już drugą kawą, ale trzymaj – uśmiechnęłam się i podałam mu kawę, a następnie dokumenty.- A tu masz to o co poprosiłeś.

- Jesteś niezastąpiona – odparł z uśmiechem i zaczął popijać swoją ulubioną kawę. Ja i Chris zżyliśmy się przez te kilka lat i można powiedzieć, że jesteśmy dla siebie jak rodzeństwo, które bardzo rzadko, kiedy się kłóci. Pomimo tego co się stało, to w jakimś stopniu spotkało mnie również szczęście. Szczęście, które dał mi Chris. Jestem mu za to wszystko cholernie wdzięczna i będę mu dziękować chyba do śmierci.

- Nad czym pracujesz? – zapytałam siadając na rogu jego biurka, tak aby mu nie przeszkadzać. Dyskretnie spojrzałam na monitor laptopa, ale nic nie zauważyłam co przykułoby moją uwagę.

- Jakaś nowa firma chce związać ze mną pakt. Jeśli pomogę im się wzbić na wyżyny to będą mi miesięcznie płacić więcej niż dostaję dla pracowników – odparł monotonnym głosem i zaczął przeglądać dokumenty, które mu wydrukowałam.

- I nad czym się tak zastanawiasz? – spytałam zdziwiona.

- Nad tym jacy oni są leniwi. Spójrz, ja sam doprowadziłem do takiej sławy mojej firmy. Połączyłem wiele różnych rzeczy i tak powstała BeadlesMania. Ludzie uwielbiają ubrania, buty, akcesoria i wszystko co produkujemy. Wystarczyło ich troszeczkę podejść, ale nowi „biznesmeni” wolą po prostu ułatwić sobie sprawę idąc do mnie, żebym ich „wypromował” – westchnął mówiąc na jednym wdechu. Poprawił dłonią swoje włosy i wziął kilka głębokich oddechów. – Jestem zbyt dobry, żeby odmówić.

- Wiem to, ale trzeba czasem odmówić – odparłam z myślą, że to mu pomoże.

- Ale z drugiej strony, ta firma może całkiem nieźle zarobić – powiedział jakby sam do siebie. Wiedziałam, że teraz nie będzie obchodziło go moje zdanie, więc po prostu wstałam i wyszłam cicho zamykając drzwi. Allison zilustrowała mnie podejrzliwie od stóp do głowy po czym zajęła się swoją pracą. Była trzecia po południu, a ja o tej porze kończę, więc wyłączyłam swojego laptopa i biorąc płaszcz weszłam do windy. Zanim wyszłam z budynku nałożyłam płaszcz i poprawiłam się.

            Na dworze owiał mnie chłodny wiatr, którego miałam po dziurki w nosie. Nie byłam przyzwyczajona do ciągłych mrozów, a w Londynie było to codziennością. Westchnąwszy zatrzymałam taksówkę i podałam adres, gdzie znajduje się przedszkole Hope. Jak na złość zaczęło padać, więc w swojej torebce zaczęłam szukać parasolki. Kiedy jej nie znalazłam westchnęłam głośno i oparłam głowę o okno wpatrując się w krajobraz. Ludzie nie przejmowali się deszczem – dla nich to było normalne. Niektórzy się spieszyli, inni zaś szli wolno napawając się chłodem.

- To będzie dziesięć funtów – odparł chłodno kierowca, kiedy zatrzymał się przy budynku.

- Poczeka pan pięć minut? Pójdę po córkę i wrócimy – uśmiechnęłam się sztucznie, kiedy kiwnął głową i zgasił silnik. Wyszłam i szybkim krokiem poszłam do przedszkola. Rodzice powoli zabierali swoje pociechy, gdyż to była godzina, kiedy większość zazwyczaj już kończyła.

            Zapukałam do drzwi i weszłam do pomieszczenia, gdzie spokojnie siedziała moja córeczka z kilkoma koleżankami. Widząc mnie uśmiechnęła się szeroko i podbiegła do mnie mocno mnie przytulając. Wzięłam ją na ręce i podeszłam do przedszkolanek.

- I jak? – spytałam ówcześnie się witając.

- W porządku – odparła jedna z nich. – Był dzisiaj jakiś mężczyzna na chwilę do Ho, mówiąc, że jest jej wujkiem.

- Chrisa dzisiaj nie było…

- Nie, ten pan przedstawił się jako Jay – odpowiedziała i zmarszczyła brwi. – Czy coś się stało? – spytała, kiedy zauważyła moją minę.

- Jeśli można to proszę nie wpuszczać nikogo, kto chciałby widzieć się z Hope, dobrze? – powiedziałam zdenerwowana i wyszłam. Nie znam nikogo kto miałby na imię Jay, a jedyne osoby, które są ze mną to Chris i Pattie. Jeśli powiedziałabym, że nie przestraszyłam się obecności tego faceta, to skłamałabym. Kim był ten człowiek? I czego chciał od mojej córki?

- Skarbie, jak wyglądał ten pan? – spytałam, kiedy nakładałam jej buty, a później kurteczkę. Spojrzała na mnie i chwyciła moją dłoń.

- Miał strasznie duże oczy, takie jak ja! – wyszczerzyła się i podskoczyła kilka razy. – I dał mi prezent.

- Jaki?

- Misia – powiedziała i wyjęła pluszaka z plecaka. – On mówi: „Kocham Nowy Jork” i ma bluzkę z flagą Nowego Jorku! – pisnęła zachwycona. Ho strasznie uwielbia NYC i miała wszystko co z tym związane.

- Powiesz mi jeszcze coś o tym panu?

- Powiedział, że jestem jego Księżniczką i mam Cię pozdrowić, mamusiu – odparła spokojnie i weszła do taksówki, która wciąż stała. Przełknęłam ślinę marszcząc brwi.

- Posłuchaj mnie – powiedziałam cicho i spojrzałam na dziewczynkę. – Jeśli przyjdzie znowu ten pan masz do niego nie iść, okej?

- Ale…

- Żadnego ale, Hope. W Londynie znasz tylko mnie i Chrisa oraz kilka koleżanek z przedszkola. Ten pan jest obcą osobą, a co się nie robi z obcymi osobami?

- Nie rozmawia się – wyrecytowała, na co kiwnęłam głową.

- No właśnie i tego się trzymaj.

- Dobrze, przepraszam.

- Nie przepraszaj, skarbie – zachichotałam. – To tutaj, może się pan zatrzymać – zwróciłam się kierowcy. Zaparkował przed naszym domem. Kiedy podałam mężczyźnie pieniądze, on dał mi jakąś kopertę.

- Jakaś osoba kazała mi to pani przekazać – odparł spokojnie i wziął pieniądze. Przyjrzałam się dokładnie kopercie i kompletnie zdezorientowana wyszłam z taksówki ciągnąc za sobą Hope. Weszłyśmy do mieszkania i natychmiast kazałam Ho iść do pokoju. Kiedy wiedziałam, iż jestem sama usiadłam na kanapie w salonie i zaczęłam powoli odklejać kopertę znajdując białą kartkę, która pachniała dobrze znanymi mi perfumami. Znałam skądś ten zapach perfum i dobrze wiedziałam skąd. Justin takich używał…

            Wzięłam kilka głębokich oddechów nie wiedząc co mnie może czekać. Normalnie bym się tak nie przestraszyła, gdybym nie dowiedziała się, że ktoś nachodzi moją córkę w przedszkolu, a potem daje kopertę taksówkarzowi, który mnie zawiózł do domu. Wiem, że marudziłam, iż moje życie to jedna wielka monotonia, ale na takie rozrywki jestem już za stara. Otworzyłam wolno kartkę i przygryzłam wargę, kiedy zobaczyłam identyczne pismo jakie miał Justin. Czułam się jak w jakimś chorym filmie i wcale mi się to nie podobało. Przymknęłam oczy i kiedy je otworzyłam, zaczęłam czytać.

„Masz bardzo piękną córkę, pozazdrościć tylko. Wiesz do kogo jest ona podobna? Do pewnego chłopca, którego tak mocno darzysz jakimś uczuciem. Tak się składa, że bardzo dobrze znam tego chłopaka i chcę pobawić się z tobą w pewną grę. Nie możesz mi odmówić bo się, skarbie obrażę. Zasady gry dostaniesz już niebawem, a teraz powiem Ci tylko, że jeśli wygrasz to dostaniesz na koniec pewną niespodziankę w postaci pewnego chłopaka. Jesteś ciekawa? Oczywiście, że jesteś, zawsze taka byłaś, shawty.

Jay x”

Kim jest ten człowiek, który to napisał? Jaka gra? Czego on ode mnie chce? Dlaczego to właśnie mnie spotyka?!

~*~

Od Autorki: hej, cześć i czołem. mówiłam, że będzie niespodzianka w drugim rozdziale? wiem, że większość z was przestaje czytać to opowiadanie, bo "nie ma" Justina, ale jeśli jesteście cierpliwi to dzięki tej ich grze dowiecie się wielu ciekawych rzeczy. Justina w tym opowiadaniu nie ma ciałem, ale mogę Wam zdradzić, że on jest gdzieś w pobliżu. na resztę czekajcie do następnych rozdziałów :)

pytania: ask

Czytasz = komentujesz