5

Listopad, 07, 2019r.

London, Kingston.

            Delikatne promienie słońca sprawiły, że niechętnie wstałam ze swojego cieplutkiego łóżka. Powoli otworzyłam oczy i ziewając kilka razy w końcu zeszłam z łóżka i poszłam do łazienki. Przemyłam twarz ciepłą wodą, po czym wytarłam ją i zaczęłam nakładać fluid oraz puder. Piętnaście minut później mój makijaż był skończony, umyłam zęby i wyszłam z łazienki. Weszłam z powrotem do swojego pokoju podchodząc do szafy i wyjmując z niej długie, ciemne rurki oraz białą, zwykłą bluzkę a na to kurtkę jeansową. Nałożyłam naszyjnik i kilka bransoletek. Podeszłam do lusterka razem z szczotką do włosów, gdzie rozczesałam swoje włosy i związałam je w wysokiego kucyka zostawiając dwa kosmyki włosów po obu stronach twarzy. Psiknęłam się trzy razy swoimi perfumami i usiadłam przed laptopem chcąc sprawdzić kilka rzeczy. Usłyszałam cichy śmiech mojej córki i wiedziałam, że ona i Chris już nie śpią. Uśmiechnęłam się mimowolnie, po czym zamknęłam laptopa i zeszłam na dół.

- Dzień dobry – przywitałam się, kiedy weszłam do salonu, w którym telewizor włączony był na Disney Channel, a Christian razem z Hope ganiali się po całym pokoju. Zaśmiałam się.

- W końcu wstałaś! – krzyknęła entuzjastyczne Ho i podeszła do mnie wtulając się.

- Kiedyś trzeba – zachichotałam i wzięłam ją na ręce cmokając ją w policzek.- Jak się spało, Księżniczko?

- Miałam zły sen – skrzywiła się, ale po chwili rozchmurzyła.- Ale Chris powiedział, że to tylko sen i dzisiaj będę miała jakiś wspaniały!

- Chris nigdy się nie myli – odparłam dodając do swojej wypowiedzi mnóstwo śmiechu. Oni naprawdę powodowali, że zapominałam o Bożym Świecie i przy nich liczyło się to co mam teraz. To cudowne uczucie, kiedy dwoje ludzie sprawia, że stajesz się chociaż na moment szczęśliwa. Bo prawda jest taka, że nigdy nie będę szczęśliwa, chyba, że jakimś magicznym cudem pojawi się Justin i powie, że jego śmierć to zwykły żart. Jestem żałosna, prawda?

- Jedliście śniadanie? – spytałam, na co pokręcili głowami.

- Przed chwilą wstaliśmy – wytłumaczył szybko Christian, na co westchnęłam.

- A to ja późno wstaje.

- Oj…

- Nie tłumacz się, Chris – zaśmiałam się idąc w stronę kuchni. Chwyciłam wszystkie potrzebne składniki i zrobiłam placki zamiast naleśników z tego samego przepisu. Po kilkunastu minutach podeszłam do szafki, z której chwyciłam syrop klonowy… Tak dawno nie używałam tego składnika do czegokolwiek. Justina ulubionym przysmakiem do naleśników lub placków był właśnie syrop klonowy, a od tamtej pory po prostu… Unikam rzeczy, których lubił Jus.

Nie, to wcale nie jest pojebane.

Oczywiście, że to jest pojebane, ale nic na to nie poradzę.

Wzięłam głęboki oddech i rzuciłam ostatniego placka na talerzyk, po czym położyłam go na stole, gdzie siedział już Chris, a obok niego Hope. Uśmiechali się do mnie, na co pokręciłam rozbawiona głową i usiadłam obok nich wcześniej biorąc syrop klonowy. Położyłam na oddzielnym talerzyku dwa placuszki dla Ho i polałam je syropem, po czym zrobiłam to samo dla siebie. W ciszy każde z nas konsumowało swoje jedzenie, póki dźwięk mojego telefonu nie przerwało to wszystko. Wywróciwszy oczami wyjęłam telefon i natychmiast odechciało mi się jeść.

Od: Numer nieznany

„Wiem, skarbie, że te placki, których Bieber Cię nauczył i ten syrop Ci smakuje, ale pamiętaj o mojej zagadce, bo zaczynam się niecierpliwić, Shawty. Jay x”

            Możecie mi nie wierzyć, ale moje wnętrzności właśnie cholernie głośno szlochały. Zdążyłam zapomnieć o tym człowieku, lecz to było kilka minut. Teraz, kiedy przypomniał mi o swojej obecności zdążyłam na nowo znienawidzić cały świat. Jestem egoistyczna, ale uważam, że nie należy mi się taka kara od Boga, którą dostaję. Zawsze starałam się żyć w zgodzie ze wszystkimi co tylko się rusza, bądź nawet byłam uczciwa jeśli chodzi o obietnice do Boga, ale On jednak wolał ukarać mnie za coś w taki a nie inny sposób.

            Przymknęłam oczy na moment, a kiedy je otworzyłam zobaczyłam jak Chris patrzy na mnie nieco zdziwiony i przestraszony. Wiedziałam, że zaraz spyta się, co takiego dostałam, ale nie mogę powiedzieć mu o tym człowieku. Po prostu nie mogę. Pośpiesznie wstałam od stołu kierując się do pokoju. Chciałam wyjść z kuchni, lecz ściśnięta dłoń Chrisa na moim nadgarstku skutecznie mi to uniemożliwiło. Siłą obrócił mnie przez co zmuszona byłam spojrzeć na niego.

- Chris – upomniałam go robiąc najpoważniejszą minę na jaką było mnie stać.

- Co Cię tak przestraszyło w tej wiadomości? – zapytał nie owijając w bawełnę.

- Wydawało Ci się – odparłam.

- Nie wydawało, Sam – warknął, przez co zwróciliśmy swoją uwagę Hope. Spojrzała na nas zaskoczona wciąż konsumując placki. Uśmiechnęłam się do niej ciepło i wyrwałam rękę z uścisku Christiana.

- Czemu się kłócicie? – zapytała.

- Nie kłócimy, skarbie – odparł Chris podchodząc do niej. Wykorzystałam ten moment i wyszłam z kuchni idąc do swojego pokoju.

            Nieważne ile mam lat, zawsze przy Chrisie będę czuła się jak ta osiemnastolatka, która straciła naprawdę wiele. Czasami mam wrażenie, że jestem dla niego zwykłą przeszkodą do normalnego życia, a co nie zrobię zawsze idzie w złym kierunku. Te sześć lat były dosyć smutne i monotonne, lecz nie było żadnych kłótni… Odkąd pojawił się ten Jay, który zatruwa moje życie non stop sprzeczam się z własnym przyjacielem. Chciałabym, aby to się skończyło. Naprawdę nie mam sił na to wszystko, jestem zbyt słabym człowiekiem, który ogólnie nie potrafi walczyć.

            Położyłam się plecami na łóżko i przykryłam twarz dłoni zamykając oczy. Nawet nie wyobrażacie sobie, jak bardzo chciałabym teraz wszystko zakończyć. Chciałabym przynajmniej zasnąć i się nie obudzić. Tak po prostu. To byłoby najlepsze rozwiązanie, a może wtedy Jay by się odczepił?

            Poza tym, kim on może być? Nie znam go, nie widziałam go. Przeraża mnie to, że tak bardzo zna nasze życie, to znaczy moje i Justina. Z tego wszystkiego wynika, że ten facet sześć lat temu po prostu nas szpiegował, był tam gdzie my. Zna każdy szczegół naszego życia…

            Ciche pukanie do drzwi spowodowało, że usiadłam na łóżku i mruknęłam ciche „proszę”.

- Hope zasnęła, a ja chciałem z Tobą porozmawiać – odparł cicho Chris wchodząc do pokoju i siadając na skraju łóżka. Wywróciłam oczami nie mogąc się powstrzymać.

- Słucham.

- Co Cię przestraszyło w tej wiadomości? – kontynuował. Westchnęłam cicho.

- Chris, wydawało Ci się.

- Nie wydawało.

Zapanowała niezręczna cisza. W tym momencie uświadomiłam sobie, że muszę odgadnąć zagadkę, o której wciąż zapominam. Przygryzłam dolną wargę i spojrzałam na Chrisa, który wciąż mnie obserwował.

- Nic się nie dzieje – kontynuowałam. – Wszystko jest w porządku, nie musisz martwić się na zapas.

- Czuję się za Was odpowiedzialny.

- Jestem już dorosła, umiem o siebie zadbać i o własną córkę.

- Wierzę w to, lecz to ja jestem panem tego domu i to ja mam tę przyjemność życia z Wami i jako facet będę czuł się za Was odpowiedzialny.

- Szanuję to – ucięłam chcąc, żeby sobie już poszedł. Musiałam w ciszy pomyśleć nad sensem tej zagadki. Wziął głęboki oddech i przeczesał dłonią włosy po czym wstał i podszedł bliżej mnie. Przykucnął obok mnie i chwycił moją dłoń.

- Obiecaj mi, że jeśli będzie się coś działo, to przyjdziesz do mnie.

- Obiecuję.

Nie, nie obiecuję.

- Pomyślałem sobie, żeby poprosić Danielle o zaopiekowanie się Ho, a my wyskoczymy do klubu, co? Zrobi nam to dobrze, rozluźnimy się..

- Jasne – przerwałam mu, czując, że ten pomysł nie jest wcale taki zły. Uśmiechnął się do mnie i wstał wyciągając telefon.

- Szykuj się już – odparł i wyszedł z mojego pokoju. Wstałam i podeszłam do krzesła na którym leżały moje jeansy i wyciągnęłam karteczkę, z której odczytałam jeszcze raz zadaną przez Jaya zagadkę. Podeszłam do mojego laptopa i kiedy już się uruchomił wpisałam w Google zagadkę, po czym cierpliwie czekałam na jakąś odpowiedź. Kliknęłam na pierwszy link, który mi wyskoczył i na moje szczęście odnalazłam odpowiedź zagadki. Wyciągnęłam telefon i wyszukałam numer mojego szpiega.

Do: Mr. Jay

Odpowiedź to: zapałka. Kiedy dasz mi spokój?

I… Wysłane. Nie wińcie mnie, że go zapisałam, ale tak będzie mi łatwiej. Przymknęłam oczy próbując się uspokoić. Z dziwnych powodów zaczęłam się stresować tą całą sytuacją. Chciałabym, żeby było po wszystkim. Podskoczyłam jak oparzona, kiedy poczułam wibrację w dłoni. Odblokowałam szybko ekran i wyświetliłam sms’a.

Od: Mr. Jay

Brawo, kochanie. Zgadłaś dobrze, szkoda, że grasz tak bardzo nie fair. Złapałaś to chyba po swoim ojcu, bo wobec Ciebie też nie był fair, hmm..

Nie mogę się doczekać kolejnej Twojej zagadki, a teraz skarbie idź bawić się do klubu. Jay x

            Otworzyłam szeroko oczy, kiedy zdałam sobie sprawę z tego co napisał. „Idź bawić się do klubu”? Czy to oznacza, że ten człowiek gdzieś tu jest?! Przełknęłam głośno ślinę i wyszłam pośpiesznie z pokoju kierując się w stronę Ho. Weszłam cicho do jej pokoju i zobaczyłam moją dziewczynkę słodko śpiącą. Uśmiechnęłam się pod nosem i przymknęłam drzwi schodząc na dół.

- Okej, to widzimy się za godzinkę – odparł Chris i zakończył rozmowę spoglądając na mnie.- Danielle będzie tutaj za godzinę, więc nie mamy za dużo czasu.

- Nie wiem czy to dobry pomysł – jęknęłam, zanim ugryzłam się w język.

- Boisz się czegoś?

- Boję się zostawić Hope samej – powiedziałam zbyt szybko.

- Będzie z nią Danielle, jej możemy ufać.

- No wiem…

- To o co chodzi?

- O nic – westchnęłam i żeby mi uwierzył uśmiechnęłam się delikatnie.

- Spokojnie, Sam – mruknął i podszedł do mnie poprawiając kilka moich kosmyków opadając na moje czoło. – Wypijemy kilka drinków, potańczymy, wyszalejemy się i wrócimy.

Pokiwałam jedynie głową.

- Dzisiaj znów poczujemy się jakbyśmy mieli po osiemnaście lat – uśmiechnął się obejmując mnie ramieniem. – I możemy się bawić, bo jutro nie idziemy do pracy.

- Jak to? – zdziwiłam się. Przecież jutro będzie poniedziałek, a to chyba normalne, że idziemy do pracy.

- Dałem nam kilka dni wolnego, Ashley wszystko za Ciebie zrobi, a ja będę przychodził tylko w ważnych sprawach do biura – wzruszył ramionami. Kilka dni wolnego? To na pewno dobrze mi zrobi.

- Podoba mi się ten pomysł – zaśmiałam się. Spojrzałam na zegarek i zobaczyłam, że do przyjścia Danielle zostało zaledwie 40 minut.- Idę się szykować.

            Pobiegłam do pokoju, skąd wzięłam nową bieliznę. Weszłam do łazienki, gdzie wzięłam szybki, lecz przyjemny prysznic. Wysuszyłam włosy, poprawiłam makijaż i nałożyłam bieliznę. W samej bieliźnie wyszłam z łazienki i zamarłam. Na łóżku leżała krótka, czarna sukienka i tego samego koloru czółenka. Przełknęłam głośno ślinę i podeszłam do łóżka biorąc w dłoń białą karteczkę, leżącej na sukience. Rozwinęłam ją i czułam jak moje nogi się załamują.

„ Ubierz to do klubu, będziesz wyglądała cudownie, shawty. Jeśli tego nie założysz, to Jay się obrazi i będzie kara…”

- To są jakieś żarty – jęknęłam.

~*~

Od Autorki: błędów nie sprawdzałam, tak jak zawsze, haha. przepraszam, że późno dodaję i taki krótki, wybaczycie?

kolejny rozdział pojawi się jak będzie ponad 50 komentarzy, chcę wiedzieć, że czytacie.

chciałam Was zaprosić na najlepsze opowiadanie z Justinem jakie chyba dotąd czytałam:

Stratford - beauty

Jest to naprawdę cudowne opowiadanie, warte Waszego czasu. Wejdźcie przeczytajcie i śmiało komentujcie, to wiele znaczy dla Autorki :)

pytania: a s k

Czytasz = komentujesz