10

Grudzień, 01, 2019

London, Kingston

         Niebo całkowicie przybrało ciemny kolor, co znaczyło, że zaczynał się wieczór. Jak na pierwszy dzień grudnia było całkiem ciepło, dlatego też postanowiłam zrobić sobie spacer. Tylko ja, moje myśli i nic więcej. Podobało mi się to, ponieważ mogłam spokojnie odetchnąć i móc w spokoju pomyśleć. Miałam niesamowity natłok myśli i kompletnie nie mogłam nic w sobie pozbierać. Miałam tysiąc pytań na minutę, lecz nie dostawałam żadnej odpowiedzi. To jest chyba najgorsze – mieć tysiące pytań, a żadnej odpowiedzi. Kiedy chciałam sobie coś wyjaśnić, to kolejne pytania przychodziły mi do głowy i zamiast wyjaśnienia jakiejś sprawy miałam więcej problemów.

         Wzięłam głęboki oddech. Chciałam z tego spaceru jak najwięcej wynieść, ponieważ byłam świadoma, że taki moment na długo mi się nie przytrafi. Hope dzisiaj spała u swojej koleżanki z przedszkola, a Chris był na randce z jakąś dziewczyną. Każdy na nowo układa sobie życie, tylko nie ja. Jak zwykle.

         W oddali zauważyłam ławeczkę, więc szybkim krokiem podeszłam do niej i usiadłam czując chwilowe zmęczenie. Głowę wychyliłam do tyłu, tak, że spokojnie widziałam czyste niebo z milionem gwiazd. Przymknęłam na sekundę oczy i po raz kolejny wzięłam głęboki oddech, by go po chwili z wielkim impetem wypuścić. Po kilkunastu minutach wstałam i ruszyłam dalej. Po mojej lewej stronie znajdował się park, do którego często przychodzę z Ho i Chrisem. Szłam obok szarych i starych bloków, które wyglądały jakby miały co najmniej 150 lat. Mówię poważnie. Ściany zaczęły się rozsypywać, a okna były stare, brudne i „poniszczone”. Bloki te raczej wyglądały na takie, gdzie nikt tutaj nie mieszka. Jakby były tylko ozdobami na tej dzielnicy.

- Czas wracać, Sammy – szepnęłam sama do siebie, kiedy patrzyłam na godzinę w telefonie. Westchnęłam cicho wiedząc, że zaraz wrócę do szarej rzeczywistości. Zauważyłam starsze państwo idących za rękę i rozmawiających ze sobą. Wyglądali jakby wciąż się kochali mocno jak dwadzieścia lat temu, kiedy się poznawali. To piękne i smutne zarazem. Oczywiście dla mnie smutne, bo odkąd poznałam Justina, tak wyobrażałam sobie moją starość. U boku mężczyzny, którego kocham ponad życie. Przechodząc obok nich uśmiechnęłam się do staruszków ciepło. Odwzajemnili mój gest i poszli dalej.

         I właśnie wtedy poczułam jakby ktoś mnie śledził. Przystanęłam na moment i odwróciłam się rozglądając się dookoła. Poza ciemnością wokół mnie nie zauważyłam nikogo podejrzanego, więc obróciłam się i zaczęłam iść w stronę domu. Lecz w tej właśnie chwili poczułam jak jakaś dłoń dotyka moich ust, przytykając mi ją, abym nie krzyknęła. Druga ręka oplotła mnie w talii przyciągając do czyjegoś ciała. Osoba zabrała mnie do jakiegoś ciemnego zaułku, gdzie przygwoździła do ściany starego bloku. Moje serce jakby zamarło, kompletnie go nie czułam. Byłam tak zszokowana, że nawet nie krzyczałam, ani nie starałam się uciec. Mężczyzna miał na sobie czarną bluzę i kaptur, przez co nie mogłam zobaczyć jego twarzy. Widziałam jedynie łobuzerski uśmiech, dzięki jednej latarni, która i tak dobrze nas nie oświetlała. Wybrał takie miejsce, żeby nikt nas nie widział.

- Kim ty jesteś? – szepnęłam zbierając w sobie odwagę.

- To nie jest ważne – wymruczał tuż do mojego ucha. Poczułam ciarki przechodzące przez całe moje ciało. – Muszę Ci coś przekazać.

- Co takiego?

- Jesteś w niebezpieczeństwie. Uważaj na to, z kim zaczynasz znajomości, to może źle się dla Ciebie skończyć.

- To znaczy?

- Osoba, z którą niedawno się poznałaś nie jest tym, za kogo się uważa. Musisz być ostrożna rozumiesz? – podniósł głos. Kiedy mówił szeptem nie byłam zdolna do wsłuchania się w jego głos. Lecz teraz, kiedy podniósł głos od razu rozpoznałam kim on jest.

- Wiem kim jesteś… - szepnęłam nagle przełykając głośno ślinę. Bałam się to powiedzieć, bałam się, że to tylko głupi sen i zaraz się obudzę. A uwierzcie mi, że to jest ostatnia rzecz jaką w tym momencie chce. Jeśli dobrze myślę, kim on jest to proszę Boże… Nie chcę nigdy się budzić.

- Kim?

- To ty, Justin, prawda? – wyszeptałam tak szybko jak jeszcze nigdy. Chłopak ścisnął swoje usta w cienką linię i odsunął się ode mnie. Łzy w kącikach moich oczu zagościły, ale usilnie nie pozwoliłam im się stąd wydostać.- Powiedz mi, że to ty, proszę…

- Kurwa – szepnął i zdjął swój kaptur. Moje serce na nowo zaczęło mocno bić, a łzy poleciały po moich policzkach. To nie był sen, to była rzeczywistość. Jego oczy spotkały się z moimi, a ja nie wiedziałam co mam zrobić. Znowu je widziałam. Znowu widziałam te piękne oczy, które tak bardzo kochałam. Myślałam, że już nic nie popsuje tego momentu, ale myliłam się. Momentalnie zrobiło mi się słabo, a przed oczami widziałam jedynie ciemność. Słyszałam tylko jak Justin woła moje imię, a potem… a potem nic.

*

         Słyszałam jakąś rozmowę. Chciałam otworzyć oczy, by móc zobaczyć kim są rozmówcy, lecz moje oczy były wyjątkowo ciężkie. Chciałam też się odezwać, lecz nie mogłam nic powiedzieć. Tak jakbym nie potrafiła mówić. Czułam jedynie, że leżę na czymś wyjątkowo miękkim.

- Pogadamy później – odezwał się męski głos. Po chwili mężczyzna westchnął głośno i chyba położył się obok mnie, bo czułam jak się delikatnie poruszam pod wpływem jego ciężaru. Poczułam ciepło wydobywane z drugiego ciała, a potem dłoń poprawiającą moje włosy. Kim on jest?

- Tak bardzo chciałbym Ci to wszystko wyjaśnić.. To, co się tutaj teraz dzieje, ale nie mogę.. Nie teraz, shawty – wyszeptał i cmoknął moje czoło swoimi nadzwyczaj ciepłymi ustami. Nie mogłam rozpoznać czyj jest to głos. Postanowiłam znowu zasnąć, żeby nie „budzić” się teraz. Miałam dziwne przeczucie, że jeśli otworzyłabym oczy, to nieźle bym się zaskoczyła.

*

         Otworzywszy w końcu oczy ujrzałam ciemny pokój wyglądający na pokój zwykłego chłopca. Podparłam się łokciami. Byłam przykryta fioletową kołdrą, a leżałam na ogromnym łóżku. Nie wiedziałam gdzie byłam i to było najgorsze. Nawet nie za bardzo pamiętam co się ostatnio działo. Tak jakby film mi się urwał. W pokoju oprócz mnie nie było nikogo, jakby tych rozmów wcześniej nie było. Nie wiedziałam czy mogę wyjść z tego pokoju, czy zostać i czekać na osobę, która mnie tutaj przywlokła..

         Zdecydowałam się na wyjście z pokoju i zejście na dół, by stąd uciec. Oj, Sam.. Nic się nie zmieniłaś. Zwlokłam się z łóżka i nałożyłam swoje czarne conversy, które położone były przy łóżku. Otworzyłam najciszej jak potrafiłam drzwi i wyszłam z pokoju. Na dworze panowała ciemność, tak samo w mieszkaniu. Musiałam dosyć szybko przyzwyczaić się do tego, by móc stąd wyjść. Szłam wolnym, ostrożnym krokiem, by nie narobić hałasu.

- Gdzie idziesz? – usłyszałam ten sam męski głos. Zamarłam w miejscu nie wiedząc co zrobić.

- Do domu.

- Nie powinnaś jeszcze… Jesteś jeszcze słaba.

- Czuję się na tyle dobrze, żeby wrócić do domu – powiedziałam stanowczym głosem udając, że kompletnie nie boję się tej całej sytuacji. Taa, rzeczywistość była całkiem inna.

- Sammy, proszę Cię, zostań – szepnął i słyszałam jak powoli podchodzi do mnie. Postanowiłam się odwrócić, co zrobiłam dosyć wolno. Chłopak zbliżał się do mnie ostrożnie, jakby bał się, że zaraz ucieknę. – Wiesz kim jestem?

- Nie widzę Cię…

- Lepiej dla mnie – mruknął, na co uniosłam brwi do góry. – Słuchaj, zamówię dla Ciebie taksówkę, która odwiezie Cię do domu. Lecz najpierw zjemy coś, bo wiem, że jesteś głodna. A później zapomnisz, że zdarzyła się taka sytuacja, okej?

- Dlaczego mam zapomnieć?

- Bo zrobiłem błąd, kiedy zauważyłaś mnie w klubie i kiedy zaprowadziłem Cię do zaułku.

I wszystko stało się jasne. Odsunęłam się kilka kroków od niego.

Pijany chłopak, który przygwoździł mnie do ściany i mój wybawca. Justin.

Siedzący chłopak w kapturze w klubie przy barze. Justin.

Ciemny zaułek i chłopak proszący o to bym była ostrożna. Justin.

Chłopak stojący przede mną. Justin.

Dom, w którym się znajduję. Dom Justina.

Justin żyje. On stoi koło mnie, rozmawia ze mną jakby gdyby nigdy nic. Jego śmierć była fałszywa.

- Jak mogłeś mi to zrobić! – krzyknęłam tak głośno, że prawdopodobnie cała dzielnica mogła mnie usłyszeć. Ale nie obchodziło mnie to. Czyli, że nie miałam omamów i naprawdę go widziałam? To znaczy, że nie jego pochowaliśmy, a ja męczyłam się sama przez sześć lat? To znaczy, że świadomie mnie zostawił samą mając w dupie moje uczucia?

- Wytłumaczę Ci wszystko – powiedział szybko przybliżając się do mnie.

- Nie zbliżaj się! – warknęłam i zaczęłam zbiegać ze schodów. Nienawidziłam go. W tej chwili chciałam zapomnieć o tym wszystkim. I naprawdę zapragnęłam, żeby umarł.

- Sam! – krzyknął za mną i zaczął biec. Otworzyłam drzwi i wybiegłam nie przewidując tego, że jest cholernie zimno, a ja biegnę bez swojej kurtki. Na dodatek cholernie padał deszcz i nie obchodziło mnie to, dlaczego w grudniu pada deszcz, a nie śnieg. Biegłam ile sił w nogach, ale łzy spływające po moich policzkach rozmazywały mi obraz co utrudniało mój bieg.

- Sam, kurwa mać! – krzyknął. Obróciłam głowę, by zobaczyć gdzie jest. Był blisko, bardzo blisko. Wiedziałam, że zaraz mnie dogoni.

         Nie minęło kilka sekund, a poczułam jego dłonie na swoich rękach. Zatrzymał mnie i przyciągnął do siebie. Odepchnęłam go, czując ogromną nienawiść w jego stronę. Prócz nienawiści czułam również bezradność. Moje włosy opadały na moją twarzy, były całe mokre przez deszcz.

- Dlaczego, kurwa to zrobiłeś! – krzyknęłam krztusząc się płaczem.

- Musiałem.

- Tylko tyle masz mi do powiedzenia? Naprawdę?! Po sześciu latach?

- Sam, przepraszam Cię – wyszeptał kręcąc głową. – Ja…

- Co Ty? Co Ty?! O czym Ty myślałeś upozorowując swoją śmierć, co?! Czy Ty w ogóle myślałeś o mnie, naszym dziecku, o swoim przyjacielu lub o własnej matce? Jesteś pieprzonym egoistą!

- Myślałem, cały czas kurwa o Was myślałem! Nawet nie wiesz ile razy, przez te sześć lat chciałem po prostu do Was przyjść. Ale nie mogłem, rozumiesz? Zrobiłem to dla Ciebie i naszego dziecka. Musiałem, rozumiesz? Wiem, że mogłem to załatwić zupełnie inaczej, ale w tamtym momencie to wydawało mi się najlepszym rozwiązaniem.

- Wytłumacz mi to wszystko.

- Nie mogę teraz, niedługo Ci to wytłumaczę.

- Niedługo to Ty znowu uciekniesz, na kolejne sześć lat…

- Nie ucieknę, ale mam prośbę.. Nie mów nic Chrisowi i mojej mamie.

- Justin…

- Proszę Cię – przerwał mi stanowczym głosem. Widziałam jego łzy spływające po policzkach. Wydoroślał. Jego rysy twarzy były bardziej widoczne i bardziej męskie. Szczęka była idealnie zarysowana, włosy wciąż postawione do góry. Jedynie oczy nic się nie zmieniły. Wciąż miały dziecięcy błysk. Dopiero teraz uświadomiłam sobie ile straciliśmy przez te pieprzone sześć lat.

- Dobrze – westchnęłam.

- I przestań widywać się z Zaynem.

- Szpiegujesz mnie?

- Sam, jestem z Tobą od sześciu lat. Obiecuję, że niedługo wyjaśnię Ci tą całą sytuację, ale muszę najpierw coś wykonać.

- Jak mam Ci ufać, po czymś takim?

- Wiesz dobrze, że mi można ufać – mruknął wyraźnie zdziwiony moim pytaniem.

- Postaw się w mojej sytuacji… Dlaczego nie mogłeś mnie wtedy w to wtajemniczyć?

- Bo byłaś bardziej wiarygodna, kiedy w to uwierzyłaś.

- Jesteś dupkiem! – krzyknęłam i przywaliłam mu otwartą dłonią w policzek. Odsunął się łapiąc się za piekący policzek.

- Wiem, kurwa, wiem – jęknął i znowu podszedł do mnie. – Wiem, że przeze mnie cierpiałaś. Wiem, że pewnie nigdy mi nie wybaczysz. Ale proszę zaufaj mi.

Pokręciłam głową.

- Tak bardzo Cię kocham, Sam. Tak bardzo cierpiałem, kiedy widziałem Cię szczęśliwą z Chrisem i Hope. Tyle razy chciałem do Was jakoś przyjść, wyjaśnić Wam to wszystko i żeby na nowo zaczęło się układać, ale tchórzyłem. Tchórzyłem za każdym razem… - przerwałam mu kładąc palca wskazującego na jego wargach.

- Zamknij się i przytul mnie tak mocno jak potrafisz ranić – wyszeptałam. Chłopak nie czekał dłużej, tylko mocno objął mnie, a ja wtuliłam się w niego jak kiedyś. Poczułam się tak jak kiedyś. Jakby te sześć samotnych lat nie istniało.

- Ufam Ci, Justin. Nie spierdol tego.

~*~

Od Autorki: wróciłaaaaaam! cholera ludzie, nawet nie wiecie jak się ucieszyłam, kiedy poczułam taką wenę. pomyślałam sobie 'a chuj' weszłam w Worda i zaczęłam pisać. no i pojawiła się 10! myślę, że warto było czekać, co? sama jestem zaskoczona tym rozdziałem i mam nadzieję, że cieszycie się, że Justin wrócił? niedługo wszystko wam wyjaśnię o co chodzi i co mi w głowie siedzi. 
pytania: a s k
blogi werki: reachable - point i borders - of - the - sky
oraz blog mój i werki : homicidal - killers

Czytasz = komentujesz