11

Sam

         Niebo zaczynało jaśnieć, a zamiast księżyca widać było prawie wschodzące słońce. Rozgrzana kula była ledwo widoczna przez zasłonę chmur, z którym delikatnie spadał śnieg. Na dworze było zimno, tak samo jak w domu, dlatego siedziałam okryta kocem, z kubkiem gorącej czekolady w dłoni przy kominku. Justin usiadł obok mnie nakładając ciepłą bluzę. Wpatrywałam się w niego bojąc się, że to wszystko zaraz się rozpłynie, a do mnie dotrze, że to tylko zwykły sen, a moja wyobraźnia postanowiła się na mnie za coś zemścić.

         Nie mogłam uwierzyć w to, że siedzę teraz obok mojego chłopaka, który jest cały i zdrowy. Jedynie zmienił się trochę w wyglądzie.. Już nie przypomina takiego dzieciaka, jak sześć lat temu. Teraz wygląda o wiele poważniej. Jego szczęka przypomina zarys prawdziwego modela, jego uśmiech jest całkiem inny niż kiedyś, a przy oczach ma delikatne zmarszczki. Nie mogłam znieść tych myśli, które kotłowały się w mojej głowie. Nie mogłam przyzwyczaić się do obecności Justina po tylu latach. Oczywiście, że chciałam go z powrotem, ale naprawdę nie sądziłam, że taki moment nadejdzie.

- Czemu mi się tak przyglądasz? – zapytał, a jego twarz rozświetlił przepiękny uśmiech, za którym tak cholernie tęskniłam.

- Nie mogę uwierzyć w to wszystko – odpowiedziałam mu zgodnie z prawdą. Zatopiłam usta w ciepłej czekoladzie, czując ukojenie w wewnątrz mnie.

- Wiem, że to dla Ciebie trudne, Sammy. Ja sam dokładnie nie pojmuję tego wszystkiego.

- To dla mnie trudne, bo nie było Cię ze mną sześć. Codziennie miałam nadzieję, że to tylko sen, że te sześć lat nie istnieje, a Ty wciąż jesteś przy mnie. Obiecałeś mi, że nigdy mnie nie zostawisz, Justin.

- Nie zostawiłem Cię. Byłem prawie każdego dnia obok Ciebie, Christiana i Hope.

- Ale… dlaczego do cholery to wszystko zrobiłeś? Zaplanowanie swojej śmierci, oszukanie swoich znajomych… Zachowałeś się jak taki typowy dzieciak nie wiedzący, co zrobić z życiem! – ostatnie słowa niemal wykrzyczałam. Złość przejmowała nade mną kontrolę.

- Wyjaśnię Ci to, ale nie przerywaj mi, okej?

- Okej – odparłam po chwili zastanowienia. Chwycił moją dłoń, którą natychmiast ścisnęłam. Tęskniłam za jego ciepłością.

- Kiedyś miałem dwóch przyjaciół. Potem kontakt nam się urwał, a oni chcieli za to, że odwróciłem się od nich zemścić. Przed wyścigiem widziałem, że majstrowali coś przy moim motorze i jedyne o czym pomyślałem to o tym, żeby dać im tę satysfakcję i żeby myśleli, iż nie żyję. Nie mogłem zahamować motorem, więc spowodowałem wypadek. Kiedy większość Tobą się zajęła, ja wyciągnąłem szybko manekin, który był schowany i wszyscy myśleli, że to ja. A potem jakimś dziwnym cudem wyszło tak, że jestem martwy i mnie pochowaliście. Moim planem było szpiegowanie ich i sprawienie, żeby zaczęli cierpieć jak jeszcze nigdy. Chciałem się do Ciebie odezwać, ale miałem nadzieję, że to nie będzie długo trwało. Niestety oni po jakimś czasie zaczęli szpiegować i tam naprowadzili mnie na Ciebie. Założyli w Twoim mieszkaniu kamery i chodzą z Tobą i Chrisem krok w krok. To Oni wysyłali do Ciebie te listy i smsy…

- Kim oni są?

- To Zayn i Louis.

I w tym momencie moje serce stanęło. Zayn? Zayn Malik? Chłopak, który był dla mnie taki miły i uważałam go za kogoś… kogoś z kim mogłabym być?

- Nie planowałem tego, żeby się z Tobą w jakiś sposób spotkać, ale pamiętam jak poszedłem za Wami do klubu i tam mnie zobaczyłaś przy barze. Chyba mnie wtedy nie rozpoznałaś, ale wiem, że rozpoznałaś mnie wtedy, kiedy odciągałem jakiegoś gówniarza od Ciebie.

- Myślałam, że to moje urojenie – westchnęłam. – Sześć lat to dużo, Justin.

- Rozumiem.. I nie będę miał Ci za złe, jeśli będziesz kazała mi odejść. Zrobię to, ale musze najpierw się zemścić na tych gnojach.

- Nie chcę żebyś odchodził – wyszeptałam i szybko pokręciłam głową.

Odstawiłam kubek na stolik i przysunęłam się oplatając dłońmi jego ciało, a głowę chowając w jego klatkę piersiową. Czułam zapach jego perfum, które były oszałamiająco cudowne. Tęskniłam za jego dotykiem, za jego uśmiechem, za jego pocałunkami… Za wszystkim co było wspólne z Justinem. Chłopak, jakby wiedział o co mi chodzi, natychmiast podniósł mnie i posadził na swoich kolanach mocno mnie przytulając. Siedzieliśmy tak w ciszy jakiś czas. Wydawałoby się, że to całą wieczność trwało, lecz minęło zaledwie kilka minut. Za krótko.

- Tak bardzo za Tobą tęskniłem.

- Ja za Tobą bardziej – szepnęłam i podniosłam głowę. Nasz wzrok się napotkał, a my chcieliśmy, żeby taka chwila pozostała jak najdłużej. Uśmiechnął się delikatnie obserwując moją twarz z ogromną dokładnością. Położył dłoń na moim policzku i kciukiem przejechał po moich ustach. Jego twarz znalazła się naprzeciw mojej i wiedziałam co zaraz będzie. Mimowolnie moje serce niemalże podskoczyło do gardła, a ja poczułam się, jakbym była tą samą osobą sprzed sześciu lat.

         Po chwili nasze usta się złączyły w jedność, a moje serce na nowo odżyło. Dopiero teraz czułam, że znów mam swojego Justina. Że jednak żyje i że cały czas przy mnie był. Nasze pocałunki były namiętne, lecz szybkie i zachłanne. Brakowało nam tego i każde z nas tego cholernie potrzebowało. Nie chciałam kończyć tego co tutaj było, ale zaczynało brakować mi tchu, więc byłam zmuszona do tego. Powoli oderwałam się od niego. Moja prawa dłoń była ułożona na jego włosach, a lewa leżała na jego policzku. Kciukiem jeździłam po policzku, nie mogąc się nacieszyć nim.

- Czyli wszystko wraca do normy? – zapytałam. Justin pokiwał głową.

- Co ja mam powiedzieć Chrisowi i mamie? No i przede wszystkim własnej córce?

- Prawdę, Justin – odparłam.

- Znienawidzą mnie – jęknął i przełknął głośno ślinę.

- Sama Cię przez chwilę znienawidziłam – uśmiechnęłam się delikatnie, wiedząc, że i tak mu to nie pomogło. – Jeśli im wyjaśnisz dlaczego i dasz im trochę czasu to zrozumieją.

- Mama mnie wydziedziczy – zaśmiał się cicho, co odwzajemniłam.

- Zapewne.

Uśmiechnęłam się do niego i musnęłam ustami jego nos. Mimo delikatnego uśmiechu widniejącego na jego twarzy widziałam strach i ból w oczach. Westchnęłam cicho.

- Jestem z Tobą, Justin.

Zadziałało. W jego oczach ujrzałam przebłysk szczęścia, a wieczne iskierki w jego oczach na nowo zawitały w jego tęczówkach.

Powtórzę to po raz kolejny, ale nie mogę się przyzwyczaić do jego obecności.

- Zmieniłeś się – stwierdziłam, na co parsknął cichym śmiechem.

- Trochę dorosłem, shawty – zachichotał. Zeszłam z jego kolan i usiadłam obok niego.

- Trochę? – prychnęłam. – Nie jesteś już tak nieobliczalny, jak kiedyś.

- Myślę inaczej i tyle. Kiedyś myślałem w sposób porywczy. Najpierw robiłem, potem myślałem. A teraz jest odwrotnie.

 Chciałam coś powiedzieć, ale dzwonek telefonu skutecznie mi to uniemożliwił. Spojrzałam na Justina, który przyglądał się mojemu telefonowi, który leżał na stoliku. Po chwili jego wzrok skierował się w moją stronę.

- Odbierz.

Przygryzłam wargę i chwyciłam telefon, po czym przesunęłam palcem po zielonej słuchawce i przyłożyłam urządzenie do ucha.

- Słucham?

- Sam, gdzie jesteś? Nie ma Cię od kilku godzin

Chris.

- Niedługo będę – odparłam i spojrzałam na Justina. Nie chciałam go zostawiać.

- Ale gdzie Ty jesteś, to przyjadę po Ciebie.

- Jestem na dworze, niedługo będę w domu, Chris.

- Wracaj szybko.

- Jak zawsze – mruknęłam i się rozłączyłam. – Muszę iść.

- Słyszałem – zaśmiał się cicho.

- Chodź ze mną, powiesz mu wszystko teraz. Hope i tak nie ma w domu.

- Nie dzisiaj..

- Justin, a kiedy chcesz to zrobić? Później może być za późno.

- Sam…

- Justin. – powiedziałam stanowczo. Sama nie byłam co do tego przekonana, ale lepiej teraz niż później, prawda?

- Niech Ci będzie – westchnął i wstał z kanapy otrzepując swoje spodnie. Chwycił moją dłoń i podniósł mnie. Przeszliśmy przez jego salon i po chwili znaleźliśmy się w przedpokoju. Nałożyłam swoje buty oraz płaszczyk. Gotowi wyszliśmy na dwór, Justin zamknął swój dom na klucz i poszedł do garażu. Po chwili wyjechał swoim SUV’em. Podeszłam do niego i wsiadłam na miejsce pasażera.

- Pamiętasz jak pierwszy raz Cię zabrałem? – zapytał.

- To nie jest miłe wspomnienie – skrzywiłam się, a Justin cicho zachichotał.

- Zmieniłaś mnie. Gdybyś wtedy nie poszła nad ten staw, to nie poznałbym Cię, a wtedy byłbym dalej takim dupkiem – uśmiechnął się.

- Co racja to racja – odparłam i oboje się zaśmialiśmy. Brakowało mi tego, ale chyba Justinowi także. Przez te wakacje odkąd się poznaliśmy mocno się zżyliśmy, a ja nie wyobrażałam sobie życia z kimś innym. Na szczęście to wszystko się już skończyło. On wrócił, tak jak prosiłam Boga.

- Uh, no i jesteśmy – mruknął, a ja spojrzałam przez okno. Przestał już prószyć śnieg. Co do pogody, to w Londynie jest naprawdę różna… Kilka godzin temu padał deszcz, a teraz nagle zaczął śnieg. Nie wnikam…

- Więc chodźmy – uśmiechnęłam się pocieszająco w stronę mojego chłopaka. Odwzajemnił delikatnie uśmiech i oboje wyszliśmy z auta. Trzasnęłam lekko drzwiami, by po chwili poczuć obecność Justina tuż przy mnie. Czułam się w końcu dobrze. Czułam się nareszcie szczęśliwa i wiedziałam, że wszystko znowu zacznie się układać. Dłoń Jusa delikatnie oplotła moją, a ja mocno ją zacisnęłam bojąc się, że zaraz On znowu zniknie.

         Szliśmy w ciszy. Wbrew pozorom każde z nas było nieco zdenerwowane tym jak zareaguje Chris. Wyśmieje go i każe mu wypieprzać z tego domu? A może rozpłacze się jak mały chłopiec i przytuli swojego stare przyjaciela? Każde z nas tak naprawdę myślało co może nas czekać za tymi drzwiami, pod którymi staliśmy.

Justin

         Dłoń Sam została przez moją jeszcze mocniej ściśnięta. Miałem nadzieję, że takim gestem ten cały strach zejdzie ze mnie i będę mógł spokojnie wejść do tego domu, jak gdyby nigdy nic i przywitać się ze swoim starym przyjacielem. Mówiąc, że boję się jego reakcji, skłamałbym. Piekielnie boję się jego reakcji.

- Gotowy? – szepnęła Sam i spojrzała się na mnie. Ujrzałem jej przepiękną, bardziej kobiecą twarz i uśmiechnąłem się do niej kiwając głową. Co będzie, to będzie, prawda?

         Ostrożnie otworzyła drzwi i powoli weszła do mieszkania. Wyglądało to jakby wkradała się do obcego mieszkania. Szedłem za nią krok w krok. Zamknąłem za sobą drzwi, a Sammy zapaliła światło.

- Sam, wróciłaś już? – usłyszeliśmy głos Chrisa.

         Nie zdziwi mnie jego widok, bo dosyć często go widywałem przez ostatnie sześć lat. Nie mogę powiedzieć, że chłopak siedział na tyłku i nic nie robił, bo rzeczywistość jest całkiem inna. Beadles nieźle się wyrobił, jest naprawdę znany, a ludzie często o nim mówią. Usłyszeliśmy jak ktoś zbiega, a po chwili przed moimi oczyma stanął mój najdroższy przyjaciel. To wszystko działo się zaskakująco szybko.

- Tak, wróciłam – mruknęła nieśmiało Sam. Chris stał jak wryty wpatrując się we mnie z przymrużonymi oczami.

- Czy ja mam zwidy? – spytał cicho na co pokręciłem głową.

- Nie zginąłem wtedy w wypadku, Chris – odpowiedziałem mu i miałem cichą nadzieję, że uśmiechnie się jak zawsze, podejdzie i powie, że żarcik mi się udał. Ale było całkiem inaczej.

- Ty, zasrany kutasie! – krzyknął i podszedł do mnie wymierzając mi celny cios prosto w nos. Skrzywiłem się przecierając dłonią nos. Spojrzałem na dłoń, na której znajdowała się bordowa krew. Spojrzałem zaskoczony na przyjaciela.

- Chris! – pisnęła Sam i zakryła dłonią usta. – To Twój przyjaciel.

- Gówno a nie przyjaciel. Gdzieś Ty do chuja był przez te pieprzone sześć lat?!

- Daj mi to wytłumaczyć…

- Czy Ty myślałeś o swojej dziewczynie lub o swojej własnej matce?! – wrzasnął znów podchodząc do mnie. Jego wyraz twarzy był przerażający i jestem pewien, że też tak wyglądałem kilka lat temu, jak nie umiałem opanować złości.

- Codziennie o nich myślałem.

- Nie chcę tego słuchać – pokręcił głową i wyminął mi podchodząc do drzwi, które otworzył. – Wypierdalaj z tego domu. Dla nas jesteś już skończony, Bieber.

- Jesteśmy braćmi, stary – zacząłem panikować. Nie chciałem, żeby tak się to skończyło. Chciałem mu to wszystko wyjaśnić i pokazać, że nie zrobiłem tego celowo.

- Już nie – prychnął kręcąc głową. – Przez te sześć lat każdy myślał, że Ty nie żyjesz. A tak naprawdę pewnie chodziłeś na dziwki, popijałeś sobie whisky i zwiedziałeś świat, co?

- Przez cały czas byłem w Londynie.

- Weź wyjdź, Justin – burknął patrząc na mnie srogim wzrokiem. Spojrzałem się na Sam, która była cała zapłakana. Zaprzeczała temu co mówił Chris.

- Chris, proszę Cię. Wysłuchaj go – jęknęła podchodząc do niego.

- Nie chcę go znać. Jest dla mnie nikim – wysyczał, a potem spojrzał na mnie.

Auć, Beadles. Auć.

~*~

Od Autorki: wybaczcie, że tak długo czekaliście, ale mam nadzieję, że nie zawiodłam z rozdziałem :)

chciałam Wam z całego serduszka podziękować, za 87 komentarzy! to dla mnie wielki, wielki, wieeelki sukces. cieszę się, że pomimo mojej nieobecności przez dobre kilka tygodni - Wy zostaliście. jesteście kochani!

a jak podoba się Wam jedenastka? 

pytania: ask

homicidal - killers         borders - of - the - sky        reachable - point

Czytasz = komentujesz